تو دیدگاه سطحی و ابتدایی از این نمایش ، یه سری حرکات فیزیکی و هماهنگ میبینیم که خب چشم نوازه و مشخصه که کار شده
اما آیا نمایش از بعد داستانی هم دارای حرفه ؟
فقط یه سری تصاویر که به هم کولاژ شده و درامی که از ابتدای کار شکل نگرفته لو میره ، و در قسمت هایی از نمایش که سانتیمانتالیسم بیداد میکنه ، برخورد عاطفی با مواردی که ما هیچ چیزی در باره اش در طول نمایش نشنیدیم ، و خب تماشاگر از بعد داستانی مایوس سالن رو ترک میکنه ، و با خودش در آخر اجرا میگه حرف متن چی بود ؟
چه چیزی به من اضافه شد ؟
و قطعا نمیشه با اعمال یکسری میزانسن قلمبه سلمبه ایراد های متن رو پوشاند ، دیالوگ هایی وجود داره که نمیتونه به من مشخص کنه که زمان نمایش کیه ؟
حال ؟ گذشتس ؟ آیندس ؟
مهر مادری که هیچ جا نشون داده نمیشه جز در آخر و تماشاگر با چه پیشینه ای باید بپذیره ؟
حضور تکنولوژی در صحنه در حالی که دیالوگ ها به ما ... دیدن ادامه ›› فضای امروزه رو نمیده و با این همه پرسش و پارادوکس چه جوری باید با این نمایش کنار اومد
کارگردانی مداوم تو صورت بیننده میخورد و انگار که نیت شده بود که کارگردانی اعلام حضور کنه
و این سبب شده بود که تمامی بازیگران فدای این ایده ها و خود نمایی ها بشن و هیچکدوم در نقششون که می‌تونستن با ذهن تماشاگر ارتباط بگیرین ، نگرفتن
یکدست بودن و هماهنگی قابل تقدیره ولی زمانی که ما چیزی به اسم روایت داشته باشیم و در کنارش حرکت هایه به اصطلاح فرم گونه ،
نه اینکه عنصر اصلی یعنی روایت کنار بره و فقط یکسری حرکات و تصویر کولاژ شده باقی بمونه
این حرکات باید در جلو بردن داستان موثر باشه ولی وقتی داستانی شکل نمیگیره این حرکات هم کمکی نمیکنه