من "سیدنی" رو پیرتر (و حداقل در پرده اول) آرامتر تصور کرده بودم. با بازی چهره آقای صالح پور همراه شدم، ولی الان که بهش فکر میکنم اگه یکم تدریجی تر بود افسارگسیختگی ش از پرده اول به نتیجه گیری، بهتر بود (کاراکتر "غیبگو" رو هم مسن تر و هیجان زده تر در ذهن داشتم تا اینقدر جوان و از خودراضی).
قطعات موسیقی مناسب انتخاب شده بودن بجز قطعه مشهور پوآرو، که بی مقدمه شروع شد و دیالوگ های اون تکه شنیده نشد ...
اما در کل اجرای خیلی خوبی بود از یک متن عالی. فشرده بودنش اذیت نکرد و طراحی صحنه ش هم زیبا بود.
خسته نباشید.