رنج بی‌پایان...
عنوانی که شایسته این اجراست...
اجرایی را شاهد هستید که تکرار رنج بی‌پایان بشری است، بشری که بی‌وقفه تلاش می‌کند از رنج بودن یا نبودنش بکاهد...
این رنج فیزیکی رو من در نگاه بازیگری دیدم که ۶۰ دقیقه بدون کوچکترین حرکتی در جغرافیایی از این نمایش ایستاده بود و تنها ۱۰ دقیقه اجازه ایفای نقش و زنده بودن رو داشت...
رنج روحی، انزوا، تنهایی و خودتخریبگری رو در نگاه بازیگری دیدم که بیمار روانی ۰۰۷ بود...
و همه اینها زاده ذهن، دنیا، باور، خلوت و دغدغه های کارگردانی است که به اندازه فهم خود از هستی برای کم کردن رنج بی‌پایان بشر در تلاش و تکاپوست...
سپاس بی پایان از تک تک شما بازیگران این نمایش که از وجودتون مایه گذاشتین...