هیچ چیز مثل دردناک تر از دیدن یه نمایش عالی تو یه سالن خلوت نیست.... نمایشی که امیدوارم در اجراهای آینده با استقبال بهتری روبه رو به رو بشه چون در لحظه لحظه اش تمرین و تمرین و تمرین موج میزنه. میزانسن هایی که به نظرم برای انجامشون باید ساعتها تمرین کرد و گاهی نفس تماشاگرش رو بند میاره... هنوز با خودم فکر میکنم که اگه در اون لحظه همه چی خوب پیش نره چی؟ چطور ممکنه این ریسک خطرناک رو پذیرفت؟ چقدر تمرین لازمه برای انجام دادنش؟ نمیدونم.... نمیخوام هم بدونم فقط میدونم که بهم احترام گذاشته شده به عنوان یک تماشاگر تئاتر و این چیزی نیست که بشه این روزها در هر نمایشی یافت. تلاشی تحسین برانگیز برای ارائه یک اثر متفاوت و البته موفق در این راه. این همه دقت در جزئیات و حتی حرکتهای هماهنگ دست و پای بازیگران؟؟ چرا واقعا؟؟ این قدر جزئیات مهمه؟ قطعا بله. ساختن قرینه های زیبا و چشم نواز که کارگردانی کاملا با برنامه و پلن رو نشون میده و برای شخص بنده بی نهایت لذت بخش بود.
مشخص نشده کدوم یک از بازیگران زن و مرد این نمایش جایزه گرفتن که ای کاش ذکر میشد در بروشوری که به دست بنده لا اقل نرسید و در تیوال هم که ذکر نشده. اما به نظرم همه شون خوب بودن مخصوصا در بازی فیزیکال و به شدت متکی به زبان بدن و البته دشوار که شاید کمتر بازیگر و کارگردانی حتی ریسک انجامش رو بپذیره چه برسه به انجامش.
خسته نباشید میگم به گروه بازیگران و عوامل نمایش.
با شما خندیدم،گریستم و
بسیار لذت بردم.