ردپای رویای شخصی در یک رئال دراماتیزه!

بخشی از یادداشت پوریا فرجی (بازیگر و منتقد):


“حجم اضافه ‌کاری‌های خارج از فرم، در کنار تعصب بیش از اندازه به امیال و رویاهای شخصی در پردازش داستان منجر شده تا رئالی جذاب با درامی خوش فرم دائماً از نقطه کانونی جذاب و آرمانی خود فاصله ... دیدن ادامه ›› بگیرد”.


نوشتن درباره نمایش “صندلی شماره ۱۳” هم شوق انگیز است به خاطر موقعیت‌های جذابی که در لابلای پیرنگ ها ایجاد کرده و هم دشوار است چون انبوهی از اشارات در آن وجود دارد که به درستی در ریل خط داستانی گنجانده نشده است، گاهی تو را درگیر خودش میکند و گاهی هم به آنچنان رکودی دچار میشود که فقط باید تحملش کرد تا بگذرد… .


متن کامل یادداشت را در عصر فرهنگ بخوانید:

https://asr-farhang.ir/?p=115533