با نظر شما موافقم از آقای صادقی و حتی آقای شهرستانی بیش از این توقع وجود دارد...
ولی موضوعی که بعد از دیدن این نمایش ذهن من را به خود مشغول کرد ، تفاوت دید نویسندگان و کارگردانان تئاتر نسب به زن بود ، هم در سینما و هم در تئاتر به مسائل زنان بسیار پرداخته شده ولی آنچه به طور کلی در سینما می بینم مشکلات و دردهای زنانه همیشه با بیچارگی و درماندگی عجین شده و در نهایت منجر به برانگیختن حس ترحم بیننده ولی در تئاتر این بیچارگی جای خود را به احترامی همراه با اقتدار داده و حداقل این که تا به حال ، من ، به عنوان یک زن حسی از حیطه ترحم در خودم پیدانکردم ....( این نظر و یا شاید حس شخصی بنده است ...)