ناراحت هستم که در این دو سال به خاطر ویروس کرونا موفق به دیدن تئاتری نبودم. (البته به خاطر حساسیت های خود چون هم تئاتر در این دوسال بود هم مردم به تماشا می نشستند.)
این تصمیم جشنواره تئاتر فجر نسبت به قرار دادن فیلم تئاتر های بعضی از نمایش هایی هایی که در این دوسال می خواستم ببینم، اما نشد بسیار خوشحالم کرد. البته با دیدن فیلم تئاتر این نمایش، با خودم گفتم کاش که این یکی رو همون از دست میدادم. تئاتری که فقط اسم کاراکتری جذاب به نام غلامرضا خوشرو رو به یدک می کشد. داستان این شخص آن قدر دراماتیک است که یک نفر بدون هیچ حس و حالی به طور کاملا خشک آن را تعریف کند، مخاطب مشتاقانه به آن گوش فرا می دهد اما من در این مانده ام که این نمایش چیکار با این قصه کرده است که به سختی می توان آن را تا آخر دنبال کرد. آیا به خاطر این است که فیلم آن را دیده ام؟! فکر نکنم.
با آغازی بسیار بد شروع می شود که مثلا می خواهد انتلکت هم باشد. گویی یک گزارش نویس داستان غلامرضا لبخندی را به جلو می برد .این ایده قدیمی نیست؟! بعد هر بخش بازیگری به آوانسن آمده و به این روایت اضافه می کند، الان یعنی میخواد اکسپرسیونیسم باشه؟! پس چرا این قد بد؟!!! به نظرم نمونه خوبی از این شیوه روایت با مونولوگ در نمایش "زندگی در تئاتر"به کارگردانی "محمد برهمنی" را می توان دید که به حق شاید بهترین تئاتری باشد که تاکنون دیده ام. (البته به طور زنده چون اون موقع کرونا نبود و تازه چهار مرتبه)
دیگه از این تئاتر این رو براتون بگم، بازی های اغراق شده با جیغ و داد الکی و تکرار دیالوگ ها توسط بازیگر های بخش بعدی نمایش بدون هیچ دلیل منطقی. (اصلا منطق چی هست؟!) از معدود نکته های مثبت می توان به موسیقی در مکان های درست و به صورت تاثیر گذار اشاره کرد که البته اگر نمایش همین موسیقی هم ... دیدن ادامه ›› نداشت همون تاثیر نصف و نیمه روی مخاطب رو هم بعید میدونم می گذاشت.
سوال بعدیم از این نمایش اینه که اصلا کارگردانی شده بود؟! میزانسن کجا بود؟!
در انتها اشاره کنم که پایان بندی نمایش را دوست داشتم به خصوص ایده نقاشی تخته اعدام و حضور فردی با همان اسمی که غلامرضا همه چیز را بر گردن او می انداخت. راستی نمایش؛ غلامرضا خوشرو رو می خواست قربانی نشان بدهد یا قاتل؟! اگر منظورش هردو بوده باشد که بسیار شکست خورده است.
پس این تئاتر رو نمایشی می بینم با ایده از دست رفته و با تحقیقات کم نسبت به شخصیتی جذابی چون غلامرضا خوشرو معروف به خفاش شب.
حالا این متن اصلا قرار خوانده بشه؟! چون هم اجراش و هم جشنواره تمام شده است.
پس بماند به عنوان حرف دل.