تجربه جالبی بود و ارزش دیدن داشت. البته متن می‌تونست پخته‌تر باشه. قشنگی این اجرا همزادپنداری تماشاگر با درد کاراکتر بود. به‌خصوص در لحظات خاموشی مطلق می‌شد به خوبی زجر افرادی رو که تنهایی و تاریکی رو تجربه می‌کنند، حس کرد. فرم بسیار جذاب بود، اما دوست داشتم که متن بیشتر از این چیزی برای گفتن داشته باشه.
ویژگی بارز کارهای آقای افشاریان، نگاه به مشکلات با عینک احساس و همزادپنداریه که این امتیاز کارهای ایشون محسوب می‌شه.
اما یه نکته کوچیک درمورد فرهنگ تماشای تئاتر: متاسفانه در زمان‌های خاموشی، بسیاری از تماشاگران مدام گوشی خودشون رو چک می‌کردند و به آزاری که دارند به باقی افراد می‌رسونن، اهمیتی نمی‌دادن. خیلی عجیبه که هنوز تماشاگر تئاتر این فرهنگ رو نداره که نور گوشی برای باقی مخاطبان و همین‌طور بازیگر، به شدت آزاردهنده است.