افتخار این رو داشتم که جزو اولین نفراتی باشم که این شاهکار رو دیده باشم و با دیدن اجراهای پشت سرهم و میلیاردی شدن این نمایش، تصمیم بر این گرفتم که یک نوشته ای (هرچند ناچیز) به یادگار نوشته باشم.
اولین برخوردتون با یک چهارپایه و هیچ چیز دیگر
ما اگرچه رهاییم و به ظاهر "آزادیم" اما در اسارت سلول انفرادی افکار خودمون غرق شدیم
اسارت-سیاهی-امید-تاریکی و رنج و غم همیشگی، به زیبایی هرچه تمام تر به نمایش گذاشته شد.
حرف های ناگفته و بدیهی رو با داستانی تلخ ذره ذره به خورد وجودمون داده شد
بدیهی نه به این معنای ساده و عامه
بدیهی...اما غیر قابل لمس