متوجه هدف این نحوه از انتخاب سبک تعاملی نشدم، اگر قرار به تعامل با مخاطبه که بایستی مداخله مخاطب موثر در روند اجرا باشه یا حداقل طوری بازنمایی بشه که مخاطب حضور خودش رو فعالانه و موثر در شکل‌گیری روند ببینه. بازیگران جز خانم رشیدی بدون توجه به پاسخ‌های مخاطبینی که خودشون برای تعامل انتخاب می‌کردن یا نظر جمعی، به دیالوگ‌هاشون ادامه می‌دادند و جای اینکه مخاطب جزئی از اجرا باشه، ویترینِ بدون کارکردی بود که فضای اجرا براش باورپذیر نبود.