زحمت کشیده، تمرین شده، بی عیب در بازی ها، منظم. این ها ویژگی هایی ست که برای بازیگران کم تجربه در حکم نوازش است، نوازشی که شایسته ی تک تک بازیگران این نمایش است. نمایش، آشکارا درون مایه ای از فضای بینوایان با نقش هایی که به شیرینی، امروزی شده اند را نمایش می دهد و اگر بیننده آن را بداند برای کار عمق بیشتری را در می یابد. روی تابلوی درون مترو نام اصلی اثر را می بینیم که این خود گواه سخن من است. با دلخوری بگویم که همیشه اعمال تغییرات ناخواسته و دستوری به اثر نویسنده و کارگردان، از جذابیت کار کم می کند. چیزی که حدس آن هم سخت نیست که در پایان بندی اثر خود را نشان داده است. باور کنید این که کلمه ی بینوایان بشود "رمان فرانسوی" را هر کجای دنیا بگویی برایت می گریند. کاش این پیام من که با مهر فراوان برای تک تک اعضای خانواده ی این اثر همراه است، می شد فریادی خوانده شود بر سر سانسوری به شدت غیرضروری! مواردی از کار مانند موسیقی و نور هم اگرچه چندان پیچیده نبود اما شسته و رفته و مناسب فضا و داستان بود که بر مبلغ کار افزوده است.