اولین اجرایی بود که از این متن می دیدم و ای کاش در اجرای آخر نبودم که انگیزه ی بیشتری برای مفصل نوشتن داشته باشم.
متن و داستان و دیالوگ ها رو آدم های در سطوح مختلف، مختلف درک می کردند. می شد چیزی بیش از متن ساده ی این کار رو درک کرد.
میکائیل شهرستانی رو بسیار دوست دارم و سخنان مفصل پایان اجرا هم حرف های تلخ و شیرینی داشت که به عنوان مخاطب هم دلم میخواد میکا! و همکارانش بهش برسن.
کار رو از اول هم با چشم اجرای گروه نسبتا کم تجربه تماشا کردم و فکر می کنم کارگردان، خودشون هم از ضعف های کار که بیشتر به بازیگریش مربوط می شد آگاه بود. بازی هایی بعضا ناپخته و ناهمسطح رو دیدم که در این بین ترجیح میدم با اشاره ی غیر مستقیم بگم، خانم بازیگری که پر احساس بودن و مهربانیش رو روی صحنه ی پایان اجرا می شد دید اما بازی اش اغراق آمیز و نا راحت بود و چون با شخصیتش و اشکی که در پایان تو چشماش بود احساس نزدیکی داشتم دلم میخواد بهش بگم که تو حتما می تونی احساست رو تنظیم شده تر خرج کارت کنی، فقط خوب شاگردی کن دوست من.
طراحی نور کار رو دوست داشتم.
ورود میهمانان به خانه کمی زیادی بی مقدمه و بدون توقف مقابل درِ واحد بود. حرکات بازیگران گاهی غیرمتناسب با سن و شخصیت یا شرایط جسمیشون بود، گاهی دیالوگ گفتن ها شبیه مانیفست دادن بود که برای من جذاب نبود.
نمی دونم چقدر متن اثر اجازه می داد اما دلم می خواست افکت های آواییِ بهتری رو تو صحنه ... دیدن ادامه ›› ها می دیدم. محتوای متن این کشش رو داشت.
طراحی لباس رو دوست داشتم.
دلم میخواد جمله ی ماندگار این کار رو جمله ی جناب شهرستانی بدونم که وقتی دستانش رو محکم و گره زده حرکت می داد می گفت "این یک سال به ما سخت گذشت، این سه چهار ماه اخیر به ما خیلی سخت تر گذشت و دلم میخواد اینو به این بچه ها بگم که اوضاع خیلی سخت تر از این هم خواهد شد". من باهاش ترسیدم و اشک ریختم و فکر می کنم همه می دونیم که ایشون چی می گفتن. درد اقتصاد، درد بی احترامی به هنر، درد سانسور، دردِ دردِ مردم که تئاتری ها و حتب مخاطبان جدیش نزدیک ترین به این آخری هستند.

من بدون هیچ شکی به این کار 5 دادم. به پیشنهاد آناهیتا همتی نازنین با دوستانم به دیدن کار رفتم، دمغ رفتم و شاداب برگشتم. اصلا که چقدر دلم برای زندگی تنگ شده بود، روانی دل انگیز کار در تمام اجزائش به چشم می خورد و کاش زودتر می دیدمش که بیشتر به دوستانم پیشنهادش می دادم. نوع کار به شکلیست که دلم نمیخواد در باره تک تک دیسیپلین های کار صحبت کنم، بلکه کلیت این کار به شکل یک پکیج، اهمیت بیشتری داره. جای دیگه ای نوشتم که من سخت می خندم، اما خوب لبخند می زدم. حین تماشا بارها خندیدم، بارها قهقهه زدم و در باقی لحظات، با لبخندی، دانه اشکی به گوشه ی چشم، به حال و هوای بازی و حال و هوای مردمی که تشنه ی این شادی بودند نگریستم. همیشه شادی بیش باد برای مردم خوب و مظلوم کشورمان.

نخست بگم که تعجب می کنم از تغییر فراوان امتیاز نظر کراربران نمایش در فاصله چند دقیقه. این موضوع عادی نیست و امیدوارم اگر فنی هست که شاید هم نباشه، اصلاح بشه. به هر حال گروه در یافتن تعداد کسانی که به کار ستاره دادند تا حدود زیادی موفق بوده.
از بازی بگم که آیلار نوشهری بسیار مسلط بود به نقشش و آرامش و اعتماد به نفس خوبی در اجراش داشت. باقی هم اگرچه خوب، اما در صورتی که سطح بازیگری متفاوتی هم داشتند، در دل دادن به کار، تا حدودی متفاوتشون یافتم. المیرا صارمی هم به لحاظ روانی بسیار مسلط بود، اگرچه نقشش رو خیلی دوست نداشتم. کیارش حقگو بهتر از این می تونست نقشش رو در بیاره، همچین نقششو بغل نکرده بود. این موضوع در مورد عباس بابایی و مسعود ترابی هم تا حدودی برقراره.
از گریم تقریبا تمام شخصیت های کار خوشم اومد، یکی دو مورد که به نظرم به دلم ننشست هم بماند.
نویسندگی خانم نوشین تبریزی رو در محبوبه ها دیده بودم که روان تر و شیرین تر از این کار به چشمم اومد. غیر از یکی دو مورد ابهام و شاید ضعف داستان، کلیت و شیوه ی نویسندگی تبریزی رو می پسندم. این که درک خوبی از اخلاق و اجتماع و مخصوصا ضعف آدم ها داره. در محبوبه ها این موضوع رو بیشتر تحسین کردم. بر خلاف رویه رایج در فضای روشنفکری، این اثر جداسازی جنسیتی و قضاوت جنسیتی رو کنار گذاشته بود و فارغ از جنسیت، این موضوع رو بزرگ می کرد که پست پرده ی صورت، حتی شاید درست پشت پلک های ما چیز دیگری نهان هست که باید جدیش گرفت، باید دونستش اما لزوما باهاش خود و زندگی رو نابود نکرد. باید هر احتمالی رو داد و به خاطر احتمال به کشتن زندگی بلند نشد. پرداخت یکی دو کاراکتر هم به ... دیدن ادامه ›› دلم ننشست.
موضوع گردن بند به نظرم با ابهام بی موردی طرح و با ابهام بی موردی جمع شد.
کار پر از دیالوگ و پر از حرکت هست که طراحی حرکات و بازیگردانی در مجموع رضایتم رو جلب کرد.
موزیک ابتدای کار هم کمی بلند بود نسبت به صدای بازیگران در صحنه اول که شاید تنها در اجرای ما اتفاق افتاده باشه.
در مجموع کار قابل احترامی بود و فکر می کنم خوب باشه دوستانی که به هزینه هم فکر می کنند، کار رو ببینند چون با کاری شایسته، تخفیف خوبی هم در این روزها در نظر گرفته شده.

یکی از قشنگی های این کار به خود کارگردانشه که تنها چون اینجا جای تمجید از شخصیت کارگردانش نیست به این بسنده می کنم که از ناگهان پیت حلبی که به هوای نویسنده اش که دوست قدیمی ام بود به دیدارش رفتم، تا این بار که خودم رو رسما مخاطبش می دونم، کورش سلیمانی برند ادب و تمیزکاری شده و همین ها برای این که دنبالش کنم کافی ست.
شسته و رفته و عمیق و ساده، چیزیه که تقریبا میشه توی نوشته های استپارد پیداش کرد، از نوشته هاش که به صورت چندگانه، ابعاد گوناگونی از ارزش های دنیا رو مورد بحث قرار میدن و به طرز عجیبی باعث میشن تا موضوع نمایشی مثل خرده نان و سکوت سفید سلیمانی که از روی متنشون کار میشه هرگز از یادت نره، تا موضوعات سیاسی که در تمام لایه های زیر و روی نوشته هاش وجود داره، همه حالی خوب رو بهت میدن. حال خوبی که با ترکیب آرامش ستایش شده در "آرامش از نوعی دیگر" با موضوعی دیگر مثل اهمیت توجه به آنچه در دنیای اطرافمون می گذره ترکیب میشه و بر سرت می ریزه.
کورش سلیمانی رو در خرده نان و سکوت سفید، بابت توانمندیش در ایجاد فضای مورد نظر متن بسیار توانا می شناسم. رد پای خود سلیمانی در طراحی صحنه و نور و لباس و رنگ و موسیقی به خوبی پیداست و هارمونی و هم افزایی این پدیده ها میتونه نقش ایشون رو هرچه جلی تر نشون بده. همه ی این ها در کنار بازی خوب گرفتن هست که میتونه یک فضای ابزورد رو، برای من به واقع اکسپرسیونیستی کنه!!! کاری کنه که در عین این که فکر نمی کنی، بدون تکون خوردن درگیرش بشی. بعد از مدت ها کاری رو دیدم که همه ی تماشاگران بسیار آرام و تحت تاثیر فضای کار که جز در چند صحنه ی طنز که خنده هایش هم به جا بود، صدایی نداشتند.
خیلی برام جذاب میشه اگر آقای سلیمانی پازل ایده آل های استپارد رو به هم بچسبونه، چون به نظر می رسه آرامش سکوت سفید، بدون اهمیت دادن به اتفاقات ... دیدن ادامه ›› دنیای اطراف خرده نان و درک دیکتاتوری و دموکراسی و خیانت در راک اند رول و هملت و غیره ی او کامل نمیشه و اساسا این ایده آل ها تکه هایی از زندگیست که میتونیم به هم وصلش کنیم و احساس می کنم آقای سلیمانی با درک و هوش کافی داره به سمتش میره. همینه که درست فردای نوشتن "رای دادن دموکراسی نیست، دموکراسی شمردن آن است" از استپارد در صفحه شخصی ام و حالا تماشای سکوت سفید، این احساس رو عمیق تر داشتم که شاید مثلا با جهش کنندگان یا راک اند رول بشه چه حرف های بیشتری رو در ادامه زد.
جایی از نمایش که احتمالا لحظه ای لبخند به لب ما آورد و بعد حس کردیم به این نمایش که ابعاد روانشناسی و فلسفی هم داشت، نمی اومد، همون "هم قافیه شدن مگی و نگی" بود که شاید اگر جای کارگردان می بودم از همین اجرای امشب هم تغییرش می دادم، اما براون با این که سعی می کنه رهایی و آرامشی رو تجربه کنه، اما گاهی که از خودآگاهش خارج میشه، ناگهان دغدغه های اجتماعی و سیاسی و خاطرات فردیش ظاهر میشه و همه رو با تغییر احساسش بیان می کنه. بنا بر این شاید شما در رفت و برگشت های بین "براونی" و "جان براون" و خودآگاه و ناخودآگاهش هم تغییراتی رو ببینید، رفتارهایی رو ببینید که پاسخی ست به نیازهای انسانی، که نه "زوربا"وار، اما به مثابه ی انسانی که گذشته ای تاثیرگذار رو پشت سر گذاشته اما به دنبال آرامش از نوعی دیگر هست تجلی پیدا می کنه. اینه که میگم ایرادی به گنجاندن فضای بده و بستان شیطنت مرد "سن دار و پول دار" (و نه لزوما مسن و پولدار)ی مثل براون با مگی ای که خودخواسته اندکی دلبری می کنه نمی بینم. استفاده از ترکیب فارسی "مگی نگی" رو نوعی از شوخ طبعی دلبرانه ی براونی ای می دونم که هنوز متوجه نشده در حال آزمایش شدن به وسیله ی تیم سرپرستار هست.
بازی سامان دارابی بسیار خوب حال براون رو نشون داد و اگرچه هیچ نقد جدی به بازی هیچ بازیگری ندارم، اما دلم میخواد بازیگری خانم اقبال نژاد رو تحسین کنم که با ریزترین حرکات صورت، در انتقال حسی که مقرر شده، از ریاست بگیر تا کنجکاوی، تا حسادت، بسیار موفق عمل می کنن و کارشون میتونه یه الگو شناخته بشه . از نظرم الهه شه پرست هم لوندی و دلبرانگی مورد نظر متن و کارگردان رو بدون این که به سوژه ای دم دستی تبدیلش کنه در آورد که بهشون تبریک میگم.
بی آنکه بخوام از ضبط شده های متنی و تصویری در ذهنم مثال بزنم، در مجموع یک کار کنترل شده دیدم، کاری حساب شده و طبق انتظار، تر و تمیز که با یک دستِ استقبال و یک دستِ بدرقه ی آقای سلیمانی گویی تماما توی بغل و روی سینه ی این هنرمند اصیل در حال اجرا بود.