این کار برای گوش گزینه ی بهتری بود تا برای چشم.
کتاب را نخواندم و فیلم فرمان آرا را دیده بودم. اما بعد از دیدن نمایش احساس کردم افشین زمانی متن را بسیار عمیق درک کرده و ابعاد زیاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و خصوصا روانشناسی را به خوبی بیرون کشیده و در متن و طراحی بازی هر بازیگر گنجانده است. کار زمانی در عمق خود پر از نمادهای آشنا اما مخفی ست، شاید حتی بیش از فیلم فرمان آرا. از این باب دلم می خواهد نفس اجرای کار توسط زمانی و جسارتش در دستکاری فضای غیرخطی داستان و انسجام بخشی دوباره به این داستان ذاتا پیچیده را ستایش کنم.
طراحی صحنه بی شک به مقصودی این مقدار ساده بوده اما برای من چندان دلنشین نیامد. نقش مادر افریته (که گریم صورت متناسبی نداشت اما خوب بازی می کرد) بیش از انتظارم شاخص شد که البته باید به سلیقه و درک نویسندگی زمانی احترام گذاشت. از موسیقی کار و نیز افکت های صوتی راضی نبودم. نحوه ورود و خروج بازیگران در بعضی صحنه ها کمی بی نظم بود و گاه چندان خوب طراحی نشده بود. طراحی بعضی لباس ها، علی الخصوص پسرعموها را درک نکردم. انتخاب خود شازده ی سیاه پوش و چهره و ریش و گریمش هم (اگرچه نفسا بازیگر خوبی ست) به مذاقم خیلی خوش نیامد. افکت های نور هم چندان خوب نبود و اگرچه بر اساس نگارش، گاهی می بایست فضایی کم نور تصویر شود، اما غبار هوای سالن، تا حدودی تصویری ناواضح را به چشم می رساند. باری استفاده از تکنیک های نورپردازی می توانست اثر عمیق تری هم از راه چشم ایجاد کند.
در مجموع از نویسندگی زمانی بسیار و بیش از کارگردانی اش لذت بردم و مشخصا کارگردانی این کار را در مقایسه با سه کار دیگر که از ایشان دیدم، قوی ... دیدن ادامه ›› تر نمی دانم.
از این که به همراه حدود سی نفر از دوستانم در شبی مهم و با نیت خیر و بزرگوارانه ی افشین زمانی و در یک سالن پر از تماشاگر و عشق، این کار را دیدم بسیار خشنودم و دست زمانی و بازیگران نازنینش را می بوسم.