سطح تیاتر هم مثل باقیِ همه حوزه‌ها تو کشور، به‌شدت تنزل پیدا کرده.
از طرفی هم، مخاطبِ تیاتر با تغییراتی همراه شده. دیگه حتی سینمایی هم وجود نداره که بخشی از بارِ سرگرمیِ فرهنگیِ مخاطب رو به دوش بکشه. از این رو، بنظر میاد که تیاتر به‌عنوان آخرین گزینه برای حملِ این بار،‌ در دورانِ پساکرونا، انتخاب شده.
پس با این شرایط، عجیب نیست که با تیاترهای فله‌ای روبرو باشیم که همگی پرمخاطب هم هستن.
مشخصا وضعیتِ کنونیِ تیاتر با اواخر دهه ۸۰ و نیمه اول دهه ۹۰ (دورانی که من سنم به تیاتر رفتن رسید، شاید قبلش بهترم بوده)، قابل قیاس نیست و با تعدادِ زیادی نمایشِ ضعیف و نهایتا متوسط روبروییم.
تو این وضعیت، نمایش «عنوان موقت:براش» اجرایی خوب و بالاتر از متوسط محسوب می‌شه، که دنبال این نیستی بتونی وسط اجرا بزنی بیرون از سالن. اما قطعا نسبتا به دورانی که بالاتر گفتم، یک نمایش متوسط محسوب می‌شه.
بازی‌های قابل قبول، طراحی صحنه و نورِ خوب و اما متن، می‌تونست خیلی بهتر باشه. متاسفانه ضعفِ متن، بیشترین معضلِ این روزای تیاترمونه. وگرنه در فرم و اجرا، اوضاع خوبه.

در نهایت، سپاس فراوان از دست‌اندرکاران نمایش که با همه محدودیت‌های کنونی، تیاتری رو به صحنه بردن که محتواش، نیاز و دغدغه این روزهای مردمه.