من سه بار به تماشای عاشقانه ها نشستم...هر سه بار روی تشکچه ها وَرِ دلِ بازیگران...هربار خندیدم...هربار کف زدم...هربار گریستم...هربار شگفت زده شدم...هربار دیالوگ ها مرا به تحسین واداشت...هربار زندگی کردم...هربار واقعیت را تماشا کردم...هربار غلام که گیس فرزانه را میکشید ، سرِ من به درد می آمد...هربار صدای فرزاد گوش هایم را نه که جانم را تیز میکرد به شنیدن...هربار به شوق آمدم از اینهمه توانایی دل انگیزِ بازیگری...هربار فال گرفتم... هربار آمد یارب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان...هربار زیر باران چهارراه ولیعصر خیس میشدم...هربار این چقدر ساده به هم ریختی روان مرا ، روانم را به هم می ریخت... هربار سریع پیر شدم آنچنان که آینه نیز شکسته در دل خود صورت جوان مرا ، درهمم میشکست...هربار با گفتن این جمله ی فرزانه که من نگام درد میکنه ، نگاهم داغ میشد از دردِ اشک...دفعه ی آخر که به لذت تماشا دچار بودم ، ادکلنم را آماده باش گذاشته بودم پرِ شالِ کیفم ، که به محض درخواست فرزانه ، تقدیمش کنم و کردم...ادکلنم را گرفت ، نفسی بر مقنعه اش کوبید و رفت سر قراری که هرگز به آن نرسید...من ماندم و ادکلن و تماشاچیاتی که چشم و دلمان جز بازی ها و صداهای درخشان چیزی نمیدید و نمی شنید...برای این قصه ی عزیز و غم انگیز و اجتماعی و روان برای این بازی های درخشان برای این صداهای مملو از جان که گویی از حنجرِ آسمان می آید صدای حمیدرضاترکاشوند و امیر عظیمی ، که گویی برای ماه ... دیدن ادامه ›› زمزمه میکنند از حنجرِ آسمان ، برای کارگردانی جناب گیل آبادیِ همیشه درخشان و مخاطب شناس و مخاطب پسند برای همه و همه ی آنانکه در عاشقانه ها عاشقانگی کردند ، دست بر دل میگذارم و قلبشان را می بوسم...خاطرِ من از عاشقانه ها تاهمیشه لبریز خواهد ماند..." هرجای این شهرو که میگردم ، این کوچه ها بوی تو رو میده...عاشق ترم وقتی که میبینم ، خورشید به موهای تو تابیده..."