جالبه این همه آدم گفتن این زیر که برید ببینید! مساله ی اصلی به نظرم نه توی اجرا و نه توی کارگردانی کار بود، مشکل توی این بود که اجرا منو یاد بدبختی ها و دعواهایی که با خانوادم داشتم مینداخت! یه اجرایی که وقتی از سالن اومدم بیرون فقط ناراحت بودم؛ از خودم ناراحت بودم چرا دیدم و یاد بدبختی هام افتادم، بازیگرا خوب بازی میکردن، نور و صحنه معمولی بود و اتفاق خاصی نبود وبد هم نبود! ولی واقعا کار اعصاب خورد کن و ناراحتی بود که دیالوگا توی هم میرفت، و کلی داد و بیداد توش بود و واقعا مثل بقیه ی کارهای این سبک؛ ( ابد و یک روز، متری 6.5) و... یه برشی ازون حال بده که به شما منتقل میکنه، یه بزرگواری میگفت که هنر پناهگاهیه که آدم ها از کثافت زندگی به اون پناه میبرن ولی من دلم نمیخواست و نمیخواد که همون چیزی که تو زندگیم بوده رو هم توی هنر( اگر بگیم هنر هست) ببینم! و فکرم نمیکنم ازون خانواده که نمایش داده میشد توی این کار کسی با دیدن این نمایش تغییری کنه! میشه نمایش رو جور دیگه ای هم معنا کرد! که اون مام میهنه و اینا و ما همه فرزندان اونیم و ... ولی نه اونقدر این داد و بیداد و اعصاب خوردی و زدن چیزا به هم و انداختن و شکستن و ریختن زیاده و داد و هوار که شما فقط میتونید وسط سالن به بدبختی هاتون فکر کنید نه یه تصویر از جامعه که باید درستش کرد! و اصن چیزی ازش یاد گرفت، به طور خلاصه بخوام بگم، این مدل رو دیدیم! تاثیرگذاره یا نه نمیدونم ولی اگر برای آرامش روانی خودتون احترام قائلید کاری نیست که پیشنهادش کنم!