نمیدانم چرا -شاید به دلیل شروع پرسروصدا و متنی پیچیده- به یاد ارور 404 افتادم.
موسیقی درجه یک، بازی های عالی، دکور و لباس و نوری چشم نواز همه این ها باعث شد از دیدنش لذت ببرم.
بازی ها همه درجه یک بود، فقط خانم زارعی یه مقدار از بقیه سطح پایین تری داشتند به زعم من.
نمایش کمی دچار افول شد تا مونولوگ آقای برهمنی که دوباره اوج گرفت و تا آخر منو میخکوب نگه داشت.
به خودم زمان دادم که چیزی از نمایش برداشت کنم و بعد بنویسم، اما چیزی جز چند نقد اجتماعی نیافتم.
نقدی که البته ارزش بیان کردن داشت اما گویا با سخنی که نویسنده قصد انتقالش را داشته زمین تا آسمان متفاوت بوده است!
به هر حال من به دوستش داشتم و دوباره هم خواهم دید.
شاید چیز های بی ربط دیگه ای هم کشف کردمو لذت بردم