این منم ؛ خون جگر از بدِ دوران خورده

مرد رندی که رکب های فراوان خورده



غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم ؟

فرض کن کوهِ شنی طعنه ی طوفان خورده



عشق را با چه بسازد ، به کدامین ترفند

شاعری که همه ... دیدن ادامه ›› ی عمر غمِ نان خورده ؟



چه به روز غزل آمد که همه منزوی اند

قرعه بر معرکه ی معرکه گیران خورده



دشتمان گرگ اگر داشت ، نمی نالیدم

نیمی از گله ی ما را سگ چوپان خورده



جرم من،فاشِ مگوهاست وَ حکمم سنگین

چه کند شاهدِ سوگند به قرآن خورده ؟



شعر هم عقل ندارد که در این شهرِ شعور

گذرش بر من دیوانه ی دوران خورده .......

شاعر: مجتبی سپید