هیچ وقت متن خانه برنارد آلبا رو دوست نداشتم.شاید بهترین اجرایی که می‌شد ازش تو تاریخ نمایش ایران دید رو دکتر علی رفیعی برد که اون اجرا روم هم دوست نداشتم. دوسش ندارم ولی تاحالا دست کم ۱۰ تا اجرا ازش دیدم. این بارم باز در جهت این که به متن علاقه پیدا کنم اتفاقی نیفتاد . ولی من طرفدار دانیال اربابی شدم. من یک پرفورمنس پر از حرکت حساب شده ، میزانسن های دقیق ، نور بی قر و فر ولی درست.نظم بی مثال در بازی جمعی بازیگران. دیدم ، که پر از نبوغ یک کارگردان جوان بود، بازی درخشانی ندیدم که این خودش از نکات درخشان کار بود.بازیگر به مثابه متریال اجرا .من یک نظام زیبا و آرتیستیک و خوش ریتم تماشا کردم که فرصت نکردم چشم ازش بردارم. پشت تمام این نظم و طراحی فقط یک نفر. کارگردان اثر بود که این درخشانه