بالاخره این نمایش رو به تماشا نشستم. اول می‌خوام از حسم بعد خروج از سالن بگم که یه غم تلخ‌وشیرین وجودم رو فراگرفته بود. والاتر از همه جنبه‌های این نمایش، مفهوم و پیامی بود که توی بطن اجرا جاری بود. اینکه درتاریخ ما چه گذشته و چه مبارزان فرهنگی و والایی برای بهبود شرایط، تلاش کرده‌اند. واقعیت اینکه من اونقدر غرق خط و عمق اجرا شدم که ذهنم سمت نقد بازی‌ها، دکور و موسیقی نرفت. نمایش رو حتما برای تماشا پیشنهاد می‌کنم، خصوصا اگر به تاریخ، فرهنگ و دانستن ملال عمیق ایرانیان در طی سالیان دراز علاقه‌مندید.
درانتها نیز یک نقل قول از نمایش به‌یادگار می‌نویسم که “در خانه گر کَس است، یک حرف بس است!”