و امان از نمایش زیبای ماشین دودی! با زود رسیدن به تماشاخانه سنگلج اقدام به بازبینی پوستر‌ها و عکس‌های اجراهای قدیمی سالن بر روی دیوار راه‌پله و راهرو طبقه دوم کردم. همین باعث شد جو ذهنی من به تاریخچه گذشته تئاتر کشورمون و نمایش‌های روحوضی و ... سوق پیدا کنه. تئاتر رو با دوستان به تماشا نشستیم و از همون لحظه شروع، ذهن من خط داستان و افسانه رو با حرف خانم سپهری گرفت تا زمانی که ایشون گفتن حالا چشاتون رو باز کنید. تقریبا لحظه‌ای از داستان دور نشدم. کار تموم بازیگران بسیار عالی بود و به جرئت می‌تونم بگم یکی از حرفه‌ای‌ترین و هماهنگ‌ترین بازی‌هارو از تیم شاهد بودیم! گروه موسیقی بسیار حرفه‌ای بودن و واقعا آواها و صداهای گوش‌نوازی نیز شنیدیم. ازطرفی نور صحنه نیز از نظر من در اکثر صحنه‌ها بسیار چشم‌نواز بود. از نظر شخص خودم کار درجه یکی را شاهد بودم.
اما در دیدگاه دوستان، مفهوم اثر کمی ضعف و کاستی داشت. طی بحثی که باهم داشتیم باز نظر شخصی‌ام این بود که از نمایشی با داستان افسانه‌ای انتظاری نمی‌رود که مفهومی عجیب و غریب کشف کنیم. ماشین دودی در بطن اعماق وجود خود "داستان" و "افسانه" را که وظیفه انتقالش را داشت، به بهترین شکل به نمایش گذاشته و دلیلی ندیدم که به دنبال مفهومی ورای این‌ها در این سبک نمایش بگردم.
پیشنهاد من این است که حتما به تماشای این اثر زیبا بنشینید.

با کلی سختی برای رسیدن در ترافیک، نمایش رو به تماشا نشستیم. صحنه‌ها و دیالوگ‌های خنده‌آور به اندازه کافی زیبا و خوب بودند. توی بیشتر نظرات هم به این مورد اشاره شده و درست هست. لحظه‌هایی بود که کل سالن می‌خندید یا تماشاچی‌ها کف می‌زدند.
به لحاظ زیبایی طنز، اختلاف بسیار زیادی با آثار امروزی مشاهده می‌شد. طنز درگیر کلیشه‌های امروزی برای خنداندن مخاطبانش نبود. بلکه با استفاده از ساده‌ترین دیالوگ‌ها، لحن‌ها، اکت‌ها و ماجراها برای خنداندن تلاش می‌کرد و بسیار هم موفق بود!
بازیگرها بازی سختی رو پیش بردن و این تحسین برانگیز بود. عیبی در بازی‌ها به چشمم نخورد. زیبایی دیگری که داشت این‌ بود که پرده‌های زیادی در داستان نبود. این باعث شده بود نیازی به تغییر نور یا دکور به صورت دائم و مکرر نباشد. ممکن است از دید کسی این موضوع باعث خستگی شود اما برای من جالب بود.
اما نقطه ضعف نمایش رو در انتخاب سالن دیدم. سینمایی قدیمی رو برای اجرا آماده کرده‌بودند. البته که صندلی‌ها بهتر از برخی سالن‌های تئاتر بودند اما برای ردیف‌های عقب‌تر، مشکل صدا وجود داشت. بعضی دیالوگ‌ها رو با تخمین متوجه می‌شدم و بعضی‌ها رو از دست می‌دادم. درکل جمع نزدیک‌تر به صحنه و با شیب پلکانی‌تر رو ترجیح میدم.
همه عوامل و دست‌اندرکاران خسته نباشید، از دیدن نمایش لذت بردیم.

شروع نمایش خوب نبود. ارتباط انتزاعی بین بازیگران و پرفورمرها برقرار نبود و باعث سردرگمی می‌شد. صدای آهنگ درون کافه نیز باعث اختلال در فهم دیالوگ‌های ... دیدن ادامه ›› اصلی می‌شد. اما از شروع سکانس دوم، ورق کاملا برگشت. نقش‌ها بر بازیگران نشسته بودند و تمرین زیاد مشهود بود. خط داستان با سهولت مشخص شد و پیگیری آن جذاب جلوه می‌کرد. ارتباط نمایش با من بیننده در ادامه چنان قوی شد که حرکات پرفورمر‌ها، دیالوگ‌ها و اکت‌ها کاملا بر ذهنم می‌نشستند. روالی که تا انتهای نمایش ادامه داشت و مرا مشتاق به توجه بیشتر می‌کرد.
داستان بر روی درگیری روزمره خودمان با خودمان تمرکز دارد که گمان می‌کنم مشکل اغلب ما باشد. مصداق تمرکز داستان را می‌توان با مصراع "من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم؟" از امیر خسرو دهلوی تصدیق کرد. آگاهی من نسبت به این اتفاق پس از دیدن نمایش بالاتر رفت. پیشنهاد می‌کنم اگر این موضوع درگیری روزمره شما نیز هست، به تماشای این نمایش بنشینید.
خسته نباشید میگم به همه عوامل خصوصا بازیگران دونقش اصلی و پرفورمرها که اجرای نسبتا سختی را روی صحنه بردند.

بازیگرها بسیار مناسب به شخصیت‌های داستان نشسته بودند. گریم، لباس‌ها و گویش‌ها بسیار با داستان همخوانی داشتند.
اولین تجربه تئاتری من در 1401 بود و از دیدن آن لذت بردم. داستان روان پیش می‌رفت و سکانس‌ها جذاب بودند.
یک مشکل از بلندگوی سالن دیدم که بسیار نویزی بود و گوش‌کردن به صدای بازیگران رو خصوصا برای ردیف‌های عقبی سخت می‌کرد.