از نظر من بک تو بلک نمایشی هست که یا ازش خیلی خوشتون میاد و یا اصلا هیچ ارتباطی باهاش نمیگیرید. خوشبختانه برای من مورد اول صادق بود و از دیدنش
... دیدن ادامه ››
بسیار لذت بردم. البته من ذاتا از تماشای تئاترهای Solo خصوصا با موضوعات جدی لذت میبرم.
انتقال حس اینکه در یک انفرادی چی میگذره بسیار قوی انجام شده بود. شرایط فیزیکی سالن بینظیر تئاترشهر هم به عمق و اثرگذاری صحنههای تاریک تئاتر بسیار کمک میکرد. معدود دفعاتی ناواضحی صدای آقای افشاریان، حداقل در بالکن مجموعه به گوشم خورد اما آزاردهنده نبود.
تئاتر در انتقال این حس که چقدر مجازاتهایی مثل انفرادی، حبس ابد و اعدام بر خلاف حقوق انسانی هستند بسیار خوب بود. انگار که میشد کاملا خودت رو جای اون شخص گرفتار بگذاری تا ببینی به هر ریسمانی که میتونی، در اون لحظه، چنگ میندازی.
عکس ضمیمه هم انتهای نمایش هست که چهارپایه چپه شده بود و فضا خالی بود. مضمونی از اجرای حکم اعدام.
در انتها هم از همه تماشاگران آینده تئاتر و خصوصا این اجرا خواهش دارم که جون من یکی دوساعت رو کلا بیخیال گوشیهاتون بشید. آزاردهنده و حواسپرتکننده هست وقتی دائما درحال روشن و خاموشکردن صفحه گوشی خودتون هستید. به جان خودم تو گوشی هیچکدوممون چندان خبر مهمی هم نیست.
از مونولوگها و دیالوگهای نمایش:
"یه پاکت خمیردندون شده کتابخونم؛ تهران - کرج - کیلومتر ۱۰، ساخت ایران"
"میدونی چرا میگن انفرادی سختترین مجازات دنیاست؟ چون تورو با خودت تنها میذارن و میگن بذار ببینیم از پس خودش میتونه بربیاد یا نه."
" + میخوام حس کنم انفرادی چجوریه. میخوام درک کنم که تو چی کشیدی.
- اگه تونستی ۱۰ دقیقه چشاتو ببندی و به هیچی فکر نکنی، تو آزاد و رهایی. اگر نه، توام تو انفرادی شخصی خودت زندگی میکنی."