به نظرم در دورانی که اهمیت علوم انسانی بالاخص روانشناسی قابل تامل است.پرداختن به نقاط تاریک فردی بزرگان این عرصه که همسویی شگرفی، از انتظار بی نقص بودن فعالان این علوم از گذشته تا به امروز ،با اذهان عمومی دارد حداقل برای دغدغه مندان این حوزه خوشایند و رضایتمند نیست.
همانطور که تحصیلات آکادمیک و مطالعات پژوهشی در علوم پزشکی انسان‌ها را از بیماری های جسمی مبرا نمی کند نظریه پردازی و هرگونه فعالیتی در حوزه علوم انسانی نباید تابوی انسان وارسته و کامل را ایجاد کند .
به گمانم زخم ها ، تجربیات و مسیر زندگی شخصی فرویدها ، یونگ ها و آدلرهای دور و نزدیک زمانه ما نیروی محرک و پتانسیل بالقوه ای برای پاسخ به پرسش های بنیادین روان انسان بوده و هست و جای شادمانی است که این تجربه های زیسته منجر به شکل گیری هیتلرهای بیشتری نبوده است …
البته که توجه داریم اجرا از نگاه مهرداد کورش نیاست.
خسته نباشید میگم به گروه اجرا ، تماشای این اثر خالی از لطف نیست