شروع اجرا برام بی رمق بود اما بتدریج اوج گرفت(البته در اکثر کارها این موضوع رو میشه دید).
اگه من مشکل شنوایی دارم خواهشمندم یکی روشنم کنه، با این که از میکروفن در بیان اجرا استفاده شده بود ولی متاسفانه جاهایی که آقای افشاریان آروم صحبت می‌کرد کلمات خوب شنیده نمیشد و همچنین آقای خاکزاد.
داستان و دوست داشتم، نمایشی بر پایه متن ولی بدور از خلاقیت خاصی در کارگردانی. خوب بنظرم آقای افشاریان باید کمی از قالب بک تو بلک فاصله بگیره تو بازی. هرچند که توانایی ایشون ثابت شده است ولی انتظار تماشاگر هم از ایشون بالاست. بازی خانم اسدی برام دلچسب و باور پذیر بود. نمیدونم چه نیازی به ورود بازیگر سوم به این کار بود و بنظرم انتها نمایش اضافه بود( البته نامه دورا رو دوست داشتم) ولی ورود آقای خاکزاد به کار را دوست نداشتم.
دنیا با همه تلخی هاش هنوز هم قشنگی های خودشو داره، زیر بار همه مصائب و تاریکی هایی که انسان باهاش مواجه است روزنه هایی بسوی نور وجود دارد. ولی آیا همه تاب تحمل دارند...؟! همه آدمها میتونن از رو ویلچراشون بلند بشن؟! فکر کنم همه نیاز به یک کیت داریم که امیدوارمون کنه، ولی خود کیت و کی آروم کنه؟! انگار که آرامش کیت در بهبود کیس هاش اتفاق میافته. و اشکی که در انتهای اجرا کیت میکنه از آرامشی است که با خوندن نامه بهش دست میده.
واقعا چه بلایی سر انسان میومد اگه نمیتونست ... دیدن ادامه ›› گریه کنه
در کل کار قابل توصیه ای است و اگه یکم اصلاحات توش صورت بگیرد خیلی بهترم می‌شود.
باز هم تکرار مکررات و تماشاگرانی که پچ پچ میکنند، اونم تو کاری که باید به تک تک جملات دقت کنی، بعضی‌ها هم که مرتب سرفه می‌کنند یا دماغشون و بالا میکشن، آقا و خانم محترم اگه حال نداری یا کمی احساس ناخوشی میکنی حداقل ماسک بزن، جهنم و ضرر سرفه ها و... را تحمل میکنیم ولی دیگه مریضمون نکنید خواهشا.
تشکر میکنم از عوامل کار و براشون آرزوی موفقیت های بیشتر دارم.