«فردا که بیاد همه چی درست میشه، ولی خیلی وقته که فردا نرسیده»
همه اهالی در این نمایش ازین تکرار تموم‌نشدنی خستن. منتظر فردان. ولی این روزها نیست که تکرار میشه، رفتارای اوناست که عوض نمیشه.
تماشاچیا هم در این نمایش از دیدن این همه تکرار کلافه میشن. و احتمالا منتظر تموم شدنشن. ولی شاید اونا هم تنها کاری که همیشه کردن فقط تماشا کردن بوده.
روزها تکرار نمیشن، ما تکرارشون میکنیم.
تا ی حدی دوست داشتم نمایش رو، با اینکه بعضی قسمت‌ها هنوز برام مبهمه و جای فکر کردن دوباره داره.
تشکر میکنم از همه کسایی که برای این نمایش زحمت کشیدن.
شاد و آزاد باشید
پ‌ن: بهتر ازین نمایش، سعادت همراهی با دکتر فراهانی، آقای فدایی و آقای عبدالرحیم بود.