نیچه می گفت؛ هنر داریم که واقعیت ما را نابود نکند.
اما اخیرا می بینم دوستان خیلی اصرار دارند وسط یک نمایش هم به اشکال مختلف به تماشاگر یادآوری کنند که اینجا هیچ چیز واقعی نیست! بر خلاف لانچر که بر پایه ی متن و بازی های خوبش، یک داستان سر راست و درست اجرا می کرد و هیچ اصراری به جنگولک بازی و اداهای ساختارشکنانه نداشت، این نمایش قراره از فرم و ایده به محتوا برسه، که خیلی هم در این کار موفق نیست (ایده ی کلی نمایش بد نیست). در ساختارهای اپیزودیک وقتی چفت و بست لازم بین اپیزودها برقرار نشه، کلیت اثر دچار نوعی آشفتگی و شلختگی می شه. حتما این آشفتگی و هم نمی شه با «ما یک جفنگی ساختیم» توضیح داد، یا توجیه کرد. ارجاع های بیرون متنی راوی هم همونقدر به حل مشکلات ساختاری نمایش کمک می کنه که اصغر آقای کبابی بگه؛ اگر نمونه ی باکیفیت تر این کباب کوبیده ی چرب و می خواین، تشریف ببرید نایب!