سلام
به تعداد همه ی کسانی که با جنگ مخالفن و کبوتر آزادی رو
میپسندن که بال باز کنه به پرواز، بدون دغدغه ی بال اش که نکنه بشکنن اش.
نمایش صحنه ای جامپ کات با ایجاد فضایی قاب بندی شده و بهتر بگم سینمایی روایت کردن و تلفیق خرکت و موزیک دست مخاطب حیروون خودش رو گرفت و تا منزل مقصود رسوند.
روایتی بی کلام و واضح و در خانه اگر کس است یک حرف بس است که با جمله ی (مامی، ددی) کودک همه ی گره های مغزی و جسمی قصه را برای مخاطب، گشود.( نگاه شخصی است و میتواند نظرِ گروه جامپ کات نباشد) به نظر من شال کوردی خانوم بازیگر یک المان بود از مردمانی که بیشترین آسیب را طی ۸ سال جنگ ایران تحمل کردند و ادای احترامی به مردمانی که مصیبت هم در مقابلشان سر فرود آورد.
فضا سازی ها حساب شده بودند و به جا و نیمی از تماشاچیان که پس از اتمام نمایش هنوز بهت زده بودند، از کاری که جنگ با ‌پدرها و مادرها و کودکان کرد.....
عرض خدا قوت به صورت حضوری ابلاغ شد .در پایان این نقد نیز تقدیمش میکنم.