یادداشت کارگردان
تاتر در ادوار گذشته به هنر فاخر و مقدس بدل گشته است. هنر مقدسی که گاه برای اندیشیدن و گاه برای سرگرمی به مخاطب عرضه میشد.
در این بین آنان که به رسالت اندیشه پایبند بودند و صحنه را محلی برای تفکر و تعقل می دانستند، کیفیت مخاطب را بر کمیت ترجیح دادند. گاه مخاطب خود را در مناطق دور دست و روستاهای دور از شهر میافتند ، گاه از میان تماشاگران به تعداد انگشت های دست اجازه ورود به سالن را می‌دادند و گاه ساعت ها تماشاگران را در انتظار می گذاشتند تا صبوران اهل تفکر باقی بمانند.
اگر با معیار امروز تاتر چه از نگاه وزارت ارشاد و چه از  نگاه آکادمیک و شاید مخاطب عام نگاه کنیم، باید گفت  کثرت تماشاگر دلیل بر موثر و مفید و موفق بودن اثر هنری است اما این نگاه بسیاری از آثار بزرگان تاتر در جهان زیر سوال می رود و رسالت وجودی این هنر لکه دار میشود.
صادقانه باید گفت که هنرمندان تاتر ایران در تغییر نگاه مدیران و مخاطب تلاشی نکردند.
اینکه کدام یک سرگرمی یا تفکر در این زمانه ارجح است،  پرسشی است که پاسخش را باید. در آمارهای موجود پزشکی و دادسرها جستجو کرد. همانطور که می دانیم در ایران از هر سه ازدواج یک طلاق ثبت میشود.
طبق آمار وزارت بهداشت در سال 2003 در کشورمان 26 درصد اختلال روانی و شخصیتی در افراد بزرگسال و  در ... دیدن ادامه ›› کودکان زیر شانزده سال 18درصد این مشکلات به چشم می خورد. خانواده کانون امنیت افراد تبدیل به کانون خشونت شده است. یا تبدیل به مکانی خنثی برای حل مشاجره ها، عدم اعتمادها و عدم آگاهی و عدم جرات بیان این مشکلات.
در نهایت این زخم های فروخورده منجر به  فرسودگی امیال می شود و جسم های که در کنار هم هستند ولی متعلق به هم نمی باشند از کثرت جدای ها بیشتر میشود. ماندنی که ماندن نیست و بودنی که با هم بودن نیست.
نمایش خرده جنایت های زن و شوهری نوشته فیلسوف فرانسوی به دنبال جواب دادن به این پرسش است که چرا روابط عاشقانه زوج جوان بعد از  مدتی زندگی مشترک سرد شده و منجر به جدایی میشود.
این نگاه نویسنده فرانسوی نکات بسیاری دارد که میتوان گفت جهان‌شمول است و برای مخاطب اهل اندیشه جای تامل دارد.
به یقین نویسندگان ایرانی برای این بحران باید وارد میدان شوند و زندگی مشترک را به نسل جوانی که زندگیشان را با عشق شروع کردند و  دوست ندارند این عشق فروکش کند و دوست دارند  باید و نبایدهای زناشویی برای حفظ این پیوند مقدس  گفته شود تا در هنگام بحران آگاهی بیشتری برای حل مشکل داشته باشد.
من به شخصه باور دارم در این عصر جای پیرفامیل و پدربزرگ و مادربزرگ که پند دهنده و مشاوران کارکشته زمان خود بودند  به کسانی دادند که هر چند علم دارند ولی حکمت زندگی را نمی دانند، و  این خلا  (حکمت زندگی) در علم مشاوره و علوم انسانی
توسط هنر و بخصوص هنر تاتر   قابل جبران است.  هنری که اساس آن دیالوگ و ذاتش تفکر است. اگر بدانند آنان که باید بدانند افسوس که ندانند.
افشین قاسمی
18آذر 1402