بیشترین چیزی که توی کارهای آقای نعیمی دوست دارم موسیقی و آواز و رقص هاست که حس آدم رو به اوج می بره و اون لذتی که از تئاتر میخوام رو بهم میده. در مقام مقایسه هیچ کاری هنوز به نظرم به پای سقراط نمی رسه اما این نمایش هم دوست داشتنی و جالب بود. طراحی گریم و لباس که حظ بصری فوق العاده ای می داد و پیام هایی که متن نمایش داشت هم قابل تامل بودند اما کمی حس نامنسجم بودن داشت. در نهایت بعد از نمایش «جنون محض» که اخیرا دیدم، این هم تئاتری بود در مورد تئاتر و بازیگری...

-ضمنا فکر کنم دیگه هیچ‌وقت کاری رو توی تئاتر شهر نبینم و کاش هنرمندان هم به دنبال اجرا اونجا نباشند به دلیلِ.... :]