نشونه یک اجرا خوب رو به نظرم همیشه از شروعش میشه فهمید. موهوم از ابتدا غافلگیر کننده ظاهر شد. تحول شخصیت‌ها و ساختار شکنی کاراکترها خیلی جالب بود. طراحی صحنه و لباس با نمایش همخونی داشت. موضوع نمایشنامه واقعا مخاطب رو به چالش میکشید و برداشت‌های مختلفی رو در بر میگرفت که این خودش نشون دهنده قوی بودن کار بود. کارگردان خیلی خوب از بازیگرا بازی گرفته بود، باریستا یا همون شیطان، روزنامه و گاندی از بهترینا بودن.
البته کاراکتر آوا تا آخر نمایش مثل نام نمایش برای من موهوم بود