از اون روزایی بود که بعد از تموم شدن و اومدن بیرون از سالن حالم عمیقا خوب بود
بخاطر بازیگرایی که داشتن تمام تلاششون رو روی صحنه میکردن، بخاطر موضوعی که هرچند نمونه خارجیش بود ولی ایرانیزه کردن این اثر کاری بود که هنر کارگردان و نویسنده متن رو نشون میداد
به خاطر خواننده نمایششون اقای مقدم که بسیار صدای خوبی داشتن و چه حیف که جای چنین افرادی رو استیج و کنسرتها خالیه و گاها افراد بی استعداد دارن کنسرت برگزار میکنن
و حتی نقاشی ای که آخر نمایش به تماشاچیان نشون دادن و دارن از این هنر حمایت میکنن
تمام اینها حال آدم رو خوب میکنه و گاهی لازمه عمیق فکر کنیم و دو تا توپوق بازیگر رو به کل زحمات تیم نفروشیم و کامنت منفی و هیت ندیم.