تداومِ فرهنگی در زنانگیِ روایت/نگاهی به نمایش «ورا نام تهمینه سهراب کرد»
نقد علیرضا نراقی بر نمایش ورا نام تهمینه سهراب کرد به نویسندگی و کارگردانی حسین تفنگدار:
از زبان تا اجرا و طراحی میزانسن نمایش «ورا نام تهمینه سهراب کرد» نمایشی پخته و بسیار با کیفیت است که توانسته با وجود بداعت و غرابت زبانی و اجرایی خود، ارتباط خوبی با مخاطب پیدا کند. از جهاتی این نمایش یادآور مهمترین نمایش­نامه­‌نویس تاریخ تئاتر ایران بهرام بیضایی است که از معدود کسانی بوده که در رجوع به شاهنامه دست به نوآوری‌­های فراوانی زده است. از این رو می­‌توان جایگاه «ورا نام تهمینه سهراب کرد» را در ادامه بازخوانی‌­ها و بازنگری‌­های بیضایی در اسطوره­‌های شاهنامه مورد توجه قرار داد، و این امر مهم و با ارزشی است. نفس روند یافتن یک حرکت یا رویکرد در تئاتر، خاصه در مواجهه به ادبیات کهن ایران و باز به طور ویژه شاهنامه، امری است که علاوه بر ارزش ذاتی به تئاتر ایران طراوت می‌بخشد و قرار گرفتن یک متن و اجرا در جریان این رویکرد در ادامه آثار بزرگ بیضایی، نشانه‌ای از زنده بودن یک روند و حرکت متداوم فرهنگی است که هر چند متکی بر تلاش‌های فردی انجام شده، اما خود شمعی نویدبخش در ظلمات جریان یافتن امور فرهنگی در زمانه ماست.

برای مطالعه‌ی متن کامل به لینک زیر مراجعه فرمایید:
https://dramanaghd.ir/8660/%d8%aa%d8%af%d8%a7%d9%88%d9%85%d9%90-%d9%81%d8%b1%d9%87%d9%86%da%af%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86%da%af%db%8c%d9%90-%d8%b1%d9%88%d8%a7%db%8c%d8%aa-%d9%86%da%af%d8%a7%d9%87%db%8c-%d8%a8/