بعد از سندروم روسمر با خودم قرار گذاشته بودم هیچ وقت دیگه نمایشی رو توی بلک باکس باغ کتاب نبینم و چه حیف که باز وسوسه شدم و بازم ناراضی بیرون اومدم.
اول اینکه این سالن اصلا مناسب تماشای تئاتر نیست.از پرتی مسیر بلک باکس گذشته خود سالن با اینکه حالت پله وار ایجاده شده بود ولی واقعا ردیف دو سه اصلا دید مناسبی نداشت و میزانسن خیلی خیلی بد بود مخصوصا صحنه ی میز شام که ما فقط پشت یکی از بازیگرا رو میدیدم (که تماما دو بازیگر دیگر رو بلاک میکردن)و تمام شوخی هایی رو که با حالت میمیک چهره ارتباط مستقیم داشت رو از دست میدادیم.بماند که یه بنده خدایی عصری با صندلیش از پله افتاد پایین.
دوم اینکه درسته که تئاتر حرفایی برای گفتن داشت ولی یا خیلی شعاری جلو میرفت(مونولوگ ها) و یا خیلی دم دستی و به قول خود شخصیت نمایش چیپ!
تایم نمایش بالا بود و داستان اصلا کشش این تایم رو نداشت و بیشتر جاها از ریتم می افتاد.
مسلما بهترین بازی متعلق به آقای آقاپور بود و خیلی ناراحتم که بار دیگه با کامنتای مثبت تیوال در این سالن نامناسب تئاتری دیدم که واقعا خوب نبود.