به نظرم نویسنده خواسته بود هم طنز داشته باشه، هم اجرا طبیعی و باورپذیر باشه، هم موسیقی زنده داشته باشه، هم موضوعات زیادی که مد نظرش بود رو توی نمایش داشته باشه که همه اینها باعث شده بود زمان نمایش زیاد باشه، موسیقی خیلی با بقیه داستان مرتبط نباشه، فکر کنم هشت بار مونولوگ داشته باشه که تعدادش زیاد بود و نمایش رو از ریتم مینداخت. بازی ها هم خیلی یک دست نبود.
سالن هم خیلی مناسب نبود و برای من دید مناسبی به بخش هایی مثل میز ناهارخوری وجود نداشت.
البته بعضی از مونولوگ هاش رو دوست داشتم. بازی آقای کیایی و آقاپور رو خوب بود. بخش های خنده دار خوبی داشت. بخش های تاثیرگذاری هم داشت.
روی هم رفته از دیدن این نمایش پشیمون نیستم.