من امشب برای بار دوم نمایش یونسکو شدن رو تماشا کردم ،دیالوگ هایی در نمایش وجود داره که با شنیدنشان حالم خوب می شود و برام ماندگار هستند .
گاهی سکوت ها ماندگارتر از شمشیرند ...
عشق می تونه هر چیزی رو زنده کنه

در جای جای این نمایش گویی زندگی امروزی ما روایت می شود و این روایت ،تلنگریست برای شناخت بهتری از خود .
نور برای من الهام بخش بود و چیزی که نمایش را زیباتر می کند کمدی است که گاه گاهی در نمایش در اوج تامل، لبخند را بر روی لب تماشاچی می نشاند.
برایم جالب است دیدن نقش آفرینانی که با سن نه چندان زیاد انقدر توانایی و جسارت دارند که چنین زیبا نقش هایشان را خلق می کنند.کارگردان بسیار جوان و توانمند این اثر و تک تک نقش آفرینانی که با جان و دل تمام تلاششان را می کنند تا لحظاتی چنین تاثیر گذار را برای مخاطب به وجود آورند قابل ستایش و قدر دانی هستند‌،این جوانان توانمد آمده اند تا نبض حیات را به تئاتر بازگردانند و اثبات کنند که ستارگان این چنین خلق می شوند...