بهنام ترابی من معلم نیستم، بیدار کننده ام (رابرت فراست)

مارتین اسلین درباره یونسکو اینگونه مینویسد:
"الگوی نمایشنامه های یونسکو ،تشدید ،شتاب انباشت یا تکثیر تا سر
حد طغیان است تا آنجا که تنش روان شناختی غیر قابل تحمل شود چیزی شبیه الگوی ارگاسم که به دنبال آن باید آسودگی بیاید تا تنش را آرام کند و آرامش جایگزین آن شود. این آزادی به شکل خنده نمود پیدا میکند و دلیل کمدی بودن نمایش نامه های یونسکو هم همین است. یونسکو میگوید تا آنجا که به من مربوط است، هیچگاه نتوانسته ام آن چیزی را بفهم که میان کمدی و تراژدی تفاوت ایجاد میکند. با اینکه کمدی شهود بیهودگیست اما به نظر من بیشتر از تراژدی منشأ ناامیدی ست. کمدی راه چاره ای نشان نمیدهد - میگویم منشأ «ناامیدی» اما در حقیقت فراتر از ناامیدی یا امید است این دقیقاً همان است که می خنداند.
بی تکلفی و وضوح طنز ما را از امر تراژیک یا بیهودگی وضعیت انسان آگاه میکند. این نه فقط به خاطر خود روح انتقاد است.... بلکه... طنز تنها امکان ما برای جدا کردن خودمان از وضعیت تراژی - کمیک انسانیمان و بیهودگی بودن است اما فقط بعد از اینکه بر آن فایق آمدیم، جذبش شدیم و درکش کردیم آگاه شدن از آنچه هولناک است و خندیدن به آن مسلط شدن بر آن هولناکی ست. منطق خودش را در بی منطقی امر عبثی نشان میدهد که ما از آن آگاه شده ایم خنده، خود، حرمت هیچ تابویی را نگه نمیدارد خنده مانع به وجود آمدن تابوهای ضد تابوی تازه می.شود امر کمیک به تنهایی قادر است به ما قدرت بدهد تراژدی وجود را تاب بیاوریم ذات حقیقی ،چیزها خودِ حقیقت، فقط با فانتزی بر ما آشکار میشوند که واقعی تر از همه رئالیسم هاست"
همه ... دیدن ادامه ›› میدانیم که سخن گفتن از یونسکو کاری سخت و دشوار است با این حال نمایش یونسکو شدن میکوشد به سنت ابزوردیسم از نگاه یونسکو وفادار بماند و خلق نخستین اثر یونسکو و چالش ایجاد آن را با مخاطب به اشتراگ بگذارد.
یونسکو شدن اثری بی ادعاست که میکوشد رسالت شرافتمندانه بودن تئاتر را حفظ کند و با گروهی متشکل از جوانان رشته نمایش اثری آبرومند را به نمایش بگذارد باشد که به دیدن این اثر بنشینید