نمایش ژیلت نفیر آثاری بود که همچون بغضی خفته در برزخی میان سینه ی تاریخ چال شدند . حرف دل بسیاری از هنرمندان جهان که پشت سلول سانسور نهان است . کارگردان این اثر تمام تلاش خودش را برای حفظ ریتم، به جای میزانسن های تکنیکی ،روی در آمدن رابطه ی بازیگرها قرار داده ، که بسیار لذت بخش است . بازی های دلچسب و پر از انرژی شهروز دل افکار و امیر کاوه آهنین جان و انرژی این دو هنرمند ، به حفظ ریتم نمایش کمک بسیار زیادی کرده بود . طرحی صحنه کنش مند بود و جدای از رابطه ی صحنه با نمایش انسان را به خوبی یاد میز قضاوت ، فاصله ی میان هنرمند و اجتماعِ سانسور چی را نشان میداد و همینطور مکانی برای بازجویی ، اما ای کاش فضای صحنه محدود تر میشد چرا که سالن برای اجرا بزرگ بود . طراحی نور در نمایش کاش دقیق تر بود چرا که منطق نور ها در نیامده بود و باعث می شد ما فضای پرت زیادی را در سالن ببینیم . و حرف پایانی اینکه به حسن جودکی عزیز و گروه بازیگران نمایش ژیلت خسته نباشید میگویم به خاطر این اثر که مسئله ای عمیق به عنوان سانسور را به نقد می کشد .
با مهر

کیارش رُست