نگاه سرد تو
از دستان سرد پدر پیشی گرفت....

سرد گرم بود..

هیچ سردخانه ای
توان اینهمه سرمارا نداشت
و
آتش گرفت...

سپیده گذشت..
سحر تمام شد...
اما روز نشد...

بهار مسخ شد
و تا ابد گفت:
من زمستانم...

پکها تلختر شدند
و من
همچنان سکوت را
میدوزم به لبهایی
که توان گفتن هیچ چیز را ندارند...


(تقدیم به دوست خیلی خوبم)