یک تاتر اپرای خیلی خوب و تلفیقی. اپرایی که خاصیت نمایش‌های ایرانی را دارد اما وجوه اپرا گونه خود را نیز حفظ کرده. راوی به سخن داستان می‌گوید( که بهتر بود زن می‌بود، چرا که در سخن قرار دادن عشق،لفاظی و شیوه‌گری زنانه می‌خواهد و مردان بیشتر تمایل به نقب زدن به سیاست دوران دارند و عشق کمی در سایه قرار می‌گیرد، که این از نگاه من شکل می‌گیرد) و داستانی عاشقانه در دل نقدی در سایه، شکل می‌گیرد.
اهمیت این اپرا در هم‌خوانی زنانه، حضور پر رنگ زنان و تعویض پرده‌های درست وبه جا با ریتمی کاملا مهندسی شده است.
پریخان نقش تاثیر گذاری دارد و در واقع زمانی که پا به میان می‌گذارد، قصه می‌آغازد.
ای کاش این کار در سالن اصلی تاتر شهر اجرا می‌شد تا مخاطبین بیشتری بتوانند از آن لذت ببرند. چرا که یک نمایش صدو هفتاد دقیقه‌ای با ریتم درست و ترکیب‌های زیبا از آواز و فرم و ریتم، بایسته تعداد اجرای بیشتر و مخاطب بیشتر است.
اپراهایی از این دست، لازم به تکرارند.