خسته نباشید میگم به گروه نمایش روانی من منتقد نیستم و صرفا سلیقم رو بیان میکنم و این رو میدونم که هر نمایشی که روی صحنه میره چقدر براش زحمت کشیده شده و متاسفانه با این وضعیت گرونی سالن های خصوصی و جمع کردن حتی یک دکور ساده چقدر سخت و دشوار هستش و بر این باورم که بسیاری از هنرمندان ما عاشق تئاتر هستن و بعضا حتی با هزینه های شخصی خود نمایشی را بروی صحنه میبرن از تئاتر مستقل حمایت کنیم
لذت بردم از این اجرا دکور بسیار جذاب و اخرای نمایش غافلگیر شدم
بازی اقای مازندرانی بی نظیر بود عوض کردن پاساژ حسی در لحظه و اون حالت روانی و ذره ای پشیمانی در وجود کاراکتر حرکات دست و تیک های عصبی که خلق کرده بودن و حتی فیزیک بدن رو باور پذیر تغییر دادن و بیان بسیار درست و متناسب با حالت روحی و جسمی کاراکتر و همچنین خانم محمدوند در تغییر رفتار و شخصیت کاراکتر بسیار موفق بودند و همچنین بازیگر دختر در نقش ورونیکا بسیار خوب بازی کردند اما من زیاد بازیگر نقش لری یا لاری بود فک کنم زیاد مورد پسند من نبود شایدم سلیقه ی من اینجور باشه ولی در کارگردانی بهتر ظاهر شدند اصولا کمتر هنرمندانی پیدا میشن که هم خوب کارگردانی کنن و هم به خوبی از پس نقش بر بیان چون واقعا دو مقوله ی سخت و دشوار هستش در اخر نمایش زیبایی را شاهد بودم و صدای موسیقی بشدت زیاده و من احساس کردم تماشاچی اذیت داره میشه در کل انتخاب موسیقی عالی بود
خدا قوت و دمتون گرم که چراغ تاتر رو روشن نگه میدارین