کار رو بسیار دوست داشتم. دومین تجربه دیدن اجرا در کاخ هنر بعد از اجرای "کمدی الهی" بود که اون کار هم بسیار دوست داشتم و چقدر این سالن فضایی متفاوت و گیرا دارد. علاوه بر آن نقطه مشترک هر دو کار فضای پست مدرن و استفاده از وسایل دیجیتالی می باشد که تجربه اجرا رو به یادماندنی تر کرد. همچنین این اجرا مثل "کمدی الهی" برای من مهم داستانش نبود و تصاویری ارزش داشت که کلاژمانند مفهومی را در اختیار مخاطب قرار می دهد. مثلا برای من No2 یکی از سیاسی ترین اجراهایی بود که دیدم از طرفی یکی از درونی ترین اجراهایی بود که من داخلش غرق شدم.
ممنونم از تمام عوامل برای این تجربه ژرف و متفاوت.

پ.ن: این اجرا نمونه بسیار عالی برای موضوع پایان نامه ارشدم به حساب می آمد حیف که دفاع من 1400 بود.
(ارتباط مخاطب و نمایش با افزایش توانمندی های اجرایی از طریق امکانات دیداری / با توجه به اندیشه های تادئوش کانتور)