اگر اسم مهدی پاکدل و متن خوب و ایده تعامل با تماشاگران نبود، به نظر من این تئاتر مناسب سالن ایرانشهر نبود.
دکور به شدت ابتدایی بود و اصلا دادگاه رو در ذهن انسان تداعی نمیکرد، حتی لباس ها هم بجز لباس خلبان و همکارشون، مناسب نبود. قاضی هم شباهتی به قاضی دادگاه نداشتند. حتی دو شخصی که جزو عوامل دادگاه بودن هم (که رای ها رو جمع کردند) به هیچ وجه با فضا هارمونی نداشتند.
همچنین وقتی نیازه تا از مردم رای گیری بشه باید دو طرف موضوع در یک سطح باشند. اگر یک طرف چهره ی معروف و تقریبا محبوبی است، طرف دیگر هم باید همینجور باشد. یا هر دو نفر ناشناخته باشند. بازی ها به هیچ وجه در یک سطح نبود. در صحبت های خانم دادستان احساس میشد که کارگردان به ایشون گفتن تا از دستهاشون در بازیگری حتما استفاده کنند که خیلی وقت ها باعث اجرای مصنوعی میشد.
در کل معتقدم متن و ایده ی اجرا نمایش را نجات داده و باعث شده با وجود کارگردانی به شدت ضعیف نمایش با این اقبال عمومی مواجه شود (البته صد در صد اسم آقای پاکدل هم موثر بوده)