واقعیتش اون‌قدری اعتماد به نفس ندارم که معتقد باشم مخاطب فهیم و عمیق تئاتر هستم (چون طبق صحبت‌های افتتاحیه باید بسیار باهوش و دقیق باشم تا این اثر رو درک کنم). ولی اون‌قدری به خودم و شعورم اعتماد دارم که بفهمم اثر ضعیف به چه اثری می‌گن. اثری که حتی هماهنگی بین بازیگرهایی که کار فرم انجام می‌دادن وجود نداشت. مسئله این نیست که یه تئاتری ضعیفه؛ چون هر اثری می‌تونه ضعف‌های خودش رو داشته باشه. مسئله ادعاییه که پشت اثره. اسم بردن از بزرگانی مثل بهرام بیضایی برای کسب اعتبار ادعای بزرگیه که این تئاتر حتما از پس این ادعا برنیومده و عمیقا معتقدم اون بزرگوار اگر این تئاتر رو ببینه، با کارگردان اثر هم‌نظر نیست. شاید اگر این ادعاهای قبل از نمایش و توهین به شعور مخاطب با تأخیر نیم ساعته بابت سخنرانی (!) وجود نداشت، می‌تونستم سر اجرا خودم رو بیدار نگه دارم. سر آقای بیضایی سلامت که از اسمشون می‌شه سوءاستفاده کرد و ایشون هم نباشن و نبینن که چه به سر تئاتر مملکت داره میاد.