بازیها خوب یا لااقل قابل قبولند. متن نیز همینطور. نکته ای که بیش از هر چیز در این تئاتر جلب نظر میکند (لااقل برای من) زنانه بودن این نمایش است، و بدیهی است که منظورم فقط جنسیت بازیگران نمایش نیست؛ این نمایش دغدغه های روزمره ی زنان مملکت مان را روایت می کند و این به عقیده ی من نه مزیت یا ایراد، که ویژگی این نمایش است. و یادمان باشد آنچه روزهای زندگی مدرن ما مردم این روزگار را می سازد دقیقاً همین دغدغه ها و دلمشغولی های به قولی پیش پا افتاده و روزمره است، نه تراژدی ها کلان و مسایل بنیادین هستی شناختی. و مبارک است و خوب است که در نمایش مان به چنین دغدغه هایی نگاه کنیم و آن هم با متنی ایرانی، و یادمان نرود بخش مهمی از ویژگی ادبیات و روایت پست مدرن (در حیطه ی مفهوم و مضمون) توجه خاص به روزمرگی ها و ساختن سرتاپای یک داستان با همین روزمرگی هاست.