توی دوران دانشجویی استادی داشتم که همه میگفتن چند سالی از خدا کوچیکتره. هربار منو ساکت میدید میگفت بیا دفترم. مدیرگروهمون بود. یه کتاب شعر دستم میداد که برگه هاش زرد شده بود. میگفت برو اینو بخون. ما با اینا از روزای سخت گذر کردیم.
هربار یه کتاب جدید، و یکبار در انتظار گودو… گفت خوندیش بیا حرف بزنیم.
استادم حالا دیگه نیست. اما ساعتایی که توی اکتینگ گذروندم، استاد زنجانپور، دیالوگ ها، شور ژپتو برای زندگی، تلاش روبر برای آموختن و آموختن منو برد به بیست سال قبل.
با بغض و عشق به استاد زنجانپور نگاه میکردم. مثل لحظه ای که استادم میان شعرها درس زندگی میداد.
استاد زنجانپور نازنین ما با نفس هایتان می آموزیم، با نگاه هایی که در رورانس به ما کردید، با لبخندها، دست تکان دادن ها…
نفس هایتان پر شمار و سلامت