این نمایش رو دوست نداشتم .

نمایشنامه برام گنگ بود یعنی دایم از خودم می پرسیدم خب قراره چه چیزی منتقل بشه؟ داره از چه زاویه ای به روابط نگاه میکنه ؟ اما هرچقدر به انتهای کار نزدیک میشدیم مطمِعن میشدم که پیامی در خودش نداشت و صرفا یک اجرای طولانی بود که بایدطاقت میوردی .

چیزی که بیشتر اذیتم میکرد اجرای خانم احمدی بود که تلاش میکردن با تکنیک های بازیگری غم و غصه رو بازی کنن ولی هیچ حسی منتقل نمیکردن و چه بسا با شروع مونولوگ های ایشون احساسات ادم یخ میکرد و خدا خدا میکردی این اخرین جمله باشه . بازی بقیه دوستان در مقایسه با ایشون بسیار بهتر بود هرچند میدونیم که توانمندی خانم هاشمی و اقای کیایی فراتر از این اجراست .