تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 15:23:39
نقد نمایش اکتینگ
نمایش اکتینگ سفری عاطفی و در عین حال تاریک به دنیای هنر و روان انسان است. داستان بازیگری که در زندان، هم‌زمان با تحمل مجازات ... دیدن ادامه ›› و جستجوی معنا، تلاش می‌کند هنر را به نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی تبدیل کند، به‌خوبی دغدغه‌های درونی هنرمندان را به تصویر می‌کشد. این اثر، علاوه بر جنبه روایی، درامی روان‌شناسانه است که به پیچیدگی‌های روحی انسان و نقش هنر در گذر از دشواری‌های زندگی می‌پردازد.
تنش‌های روحی بازیگر اصلی و مواجهه او با اضطراب‌های هنری به‌خوبی ملموس بود: از تلاش برای ماندن در دنیای بازیگری تا نگرانی از دیده نشدن و کم‌رنگ شدن اصول اصلی تئاتر. این دغدغه‌ها، برای هر هنرمندی به‌ویژه بازیگران، کاملاً آشناست و همین ویژگی نمایش را عمیقاً تأثیرگذار می‌کند.
با این حال، ریتم نمایش گاهی دچار ایستایی بود و نمی‌توانست مخاطب را در تمام لحظات درگیر نگه دارد. صحنه‌هایی مثل روشن کردن سیگار یا استفاده زیاد از عود، به جای افزودن به جو احساسی، باعث خستگی و حتی آزار برخی تماشاگران شد. همچنین، سکوت طولانی شخصیت سوم تا پایان نمایش، اگرچه جذاب بود، اما کمی ناپخته به نظر می‌رسید و می‌توانست با پرداخت بیشتری تأثیر بیشتری داشته باشد.
پایان تلخ نمایش، با اجرای یک مونولوگ تأثیرگذار و سپس خودکشی شخصیت اصلی، اوج نمایش بود؛ لحظه‌ای که قدرت و شکنندگی هنر را به‌طور هم‌زمان نشان می‌داد و تأکیدی دوباره بر نقش هنر به‌عنوان نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی داشت.
در مجموع، اکتینگ نمایشی است که هنرمندان و بازیگران را عمیقاً درگیر می‌کند و با درامی روان‌شناسانه، پیام خود را منتقل می‌سازد، اما ریتم کند و برخی جزئیات اجرایی از تأثیرگذاری آن کاسته بود
ولی این اجرایی ست در خور توجه و تامل
خداقوت خسته نباشید
نمایش اکتینگ سفری عاطفی و در عین حال تاریک به دنیای هنر و روان انسان است. داستان بازیگری که در زندان، هم‌زمان با تحمل مجازات ... دیدن ادامه ›› و جستجوی معنا، تلاش می‌کند هنر را به نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی تبدیل کند، به‌خوبی دغدغه‌های درونی هنرمندان را به تصویر می‌کشد. این اثر، علاوه بر جنبه روایی، درامی روان‌شناسانه است که به پیچیدگی‌های روحی انسان و نقش هنر در گذر از دشواری‌های زندگی می‌پردازد.
تنش‌های روحی بازیگر اصلی و مواجهه او با اضطراب‌های هنری به‌خوبی ملموس بود: از تلاش برای ماندن در دنیای بازیگری تا نگرانی از دیده نشدن و کم‌رنگ شدن اصول اصلی تئاتر. این دغدغه‌ها، برای هر هنرمندی به‌ویژه بازیگران، کاملاً آشناست و همین ویژگی نمایش را عمیقاً تأثیرگذار می‌کند.
با این حال، ریتم نمایش گاهی دچار ایستایی بود و نمی‌توانست مخاطب را در تمام لحظات درگیر نگه دارد. صحنه‌هایی مثل روشن کردن سیگار یا استفاده زیاد از عود، به جای افزودن به جو احساسی، باعث خستگی و حتی آزار برخی تماشاگران شد. همچنین، سکوت طولانی شخصیت سوم تا پایان نمایش، اگرچه جذاب بود، اما کمی ناپخته به نظر می‌رسید و می‌توانست با پرداخت بیشتری تأثیر بیشتری داشته باشد.
پایان تلخ نمایش، با اجرای یک مونولوگ تأثیرگذار و سپس خودکشی شخصیت اصلی، اوج نمایش بود؛ لحظه‌ای که قدرت و شکنندگی هنر را به‌طور هم‌زمان نشان می‌داد و تأکیدی دوباره بر نقش هنر به‌عنوان نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی داشت.
در مجموع، اکتینگ نمایشی است که هنرمندان و بازیگران را عمیقاً درگیر می‌کند و با درامی روان‌شناسانه، پیام خود را منتقل می‌سازد، اما ریتم کند و برخی جزئیات اجرایی از تأثیرگذاری آن کاسته بود
ولی این اجرایی ست در خور توجه و تامل
خداقوت خسته نباشید
امیرمسعود فدائی، امیر مسعود، مرتضی تقی‌وند، غزاله یراقی و امین کاکولکی این را
خواندند
golnoosh zanjanpoor، Alireza Ghaieby، پوریا صفریان و شهریار آبادی این را دوست دارند
golnoosh zanjanpoor، Alireza Ghaieby، پوریا صفریان و شهریار آبادی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۰۵,۰۰۰ نفر
+۲۹,۰۹۰ برنامه
+۹,۲۷۳,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۲۴۵ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
