به جرئت می‌تونم بگم بین تمام اجراهایی که در دو سال گذشته دیدم این اجرا جزو پنج تای اول من هست. ریتم، میزانسن، پر کردن فضا، دراماتورژی اصولی، هماهنگی، اپنینگ و هر چیزی که در حیطه‌ی معماری نمایشنامه بگنجه در این اجرا وجود داشت. با اینکه من خیلی حوصله دیدن و شنیدن تئاتر دیالوگ محور رو ندارم ولی بهم چسبید.
آفرینش اثر هنری با دراماتورژی درست معنا می‌شه. چیزی که این روزها درست فهمیده نشده و در ۹۹ درصد موارد کارگردان‌ها تصور می‌کنن حتما باید به متن وفادار باشن بدون آفرینش اثر هنری خاصی.
این کار رو باید حداقل دو بار ببینید از دو زاویه مختلف. یکی ردیف اول برای دیدن ریزه‌کاری‌ها و دیگری ردیف وسط برای دیدن همه بازیگرا در یک فضای بزرگ‌تر.