توی فرانسه قانون اینه که بعد از مرگ یکی از والدین، تمام اموال اتوماتیک به نام همسرش میشه و بچه ها تا زمان فوت اون حق مطالبه هیچ ارثی ندارن. (مگر اینکه فرزند متوفی از همسر قبلی اون باشن).

در ایران فقط یک هشتم اموال متعلق به همسر است یعنی حتی خانه ای که در آن هم یک زن زندگی می کنند بعد از فوت همسرش از دست میدهد و بسیار در تهران پیرزن های تنها اجاره نشین را دیدیم که سهم ارث  یک هشتم آنها معادل پول رهن خانه میشد.


در ایران حتی اگر فرزندان بخواهند خانه را به نام مادر انتقال دهند دولت یکبار مالیات کلان بابت خانه پس از فوت پدر از ورثه می گیرد و سپس اگر آنها خانه را به نام مادر انتقال دهند مجددا دولت مالیات پس از فوت مادر می گیرد که به همین دلیل بسیاری از ورثه خانه را به نام مادر نمی کنند که بعد از چندین سال از فوت همسر بسیاری از پیرزن ها آواره میشوند دولت باید فقط یکبار مالیات بگیرد تا فرزندان جرات داشته باشند منزل یا آپارتمان را به نام مادر کنند وگرنه در تهران مالیات هشت درصد معادل میلیاردی است برای همین کسی خانه را به نام مادر نمی‌زند و این شروع نگرانی و آوارگی بیوه ها است.