من با سماجت عجیبی موفق شدم این نمایش رو تماشا کنم
از نظر من مخاطب عام، امشب به صرف بورش و خون یه اجرای معرکه ست که دوست داشتم همه میدیدنش، یک ساعت تمام مونولوگ، و همزمان ارتباط با تماشاچی و بداهه گویی منو میخکوب کرده بود.
با این نمایش ذوق کردم، عصبی شدم، خندیدم، گریه کردم و به فکر فرو رفتم، تا یک هفته ذهنم درگیر اجرا و محتوا بود و اینکه چه دریافت های دیگه ای میتونستم داشته باشم.
و بعد تصمیم گرفتم رمان نازنین رو بخونم و دوباره کار رو ببینم
و بار دوم حتی از دفعه اول هم شگفت انگیزتر بود!
اینکه در فاصله چند هفته در کار تغییراتی در جهت بهبود ایجاد شده بود خیلی امیدوارکننده و خوشایند بود.
من همه چیز این نمایش رو دوست داشتم فقط بعد از خوندن رمان و طبق سلیقه شخصیم، دلم میخواست که آقای یزدانی خرم در مورد صفات و ویژگی های شخصیت ... دیدن ادامه ›› اصلی داستان، به اثر داستایفسکی وفادارتر میموند و واضح تر بهشون میپرداخت.
مومو (فاطمه نقوی) در سکوت خودش، همزمان که گنگ و مرموز و ترسناک بود، ترحم برانگیز و دوست داشتنی هم بود
و صابر ابر با این اجرا باز هم ثابت میکنه که یه هنرمند تمام عیاره و بازیش شکوه عجیبی به نمایش میده، بنظرم اگر به کتاب و مفاهیمش هم علاقه ای ندارید یک ساعت تماشای این میزان از هنر به تنهایی میتونه آدمو به وجد بیاره و لذت بخش باشه.
من هرچندبار دیگه که بشه این نمایش رو تماشا میکنم و دیدنش رو به همه پیشنهاد میکنم.